Przypomnijmy, co ze sobą niesie to szczególne nabożeństwo, jaka jest jego historia i co się z nim wiąże.
Główna zasługa w rozpowszechnianiu się nabożeństwa do Najśw. Serca Pana Jezusa przypada skromnej zakonnicy, św. Małgorzacie Marii Alacoque (1647-1690). W grudniu 1673 roku św. Małgorzata dopuszczona została do tego, by spoczęła na Sercu Jezusowym. Pan Jezus pokazując jej swoje Serce pełne ognia, rzekł do niej: “Moje Boskie Serce tak płonie miłością ku ludziom, że nie może dłużej utrzymać tych płomieni gorejących, zamkniętych w moim łonie. Ono pragnie rozlać je za twoim pośrednictwem i pragnie wzbogacić ludzi swoimi Bożymi skarbami”.
Pan Jezus dał św. Małgorzacie Alacoque dwanaście obietnic, dotyczących czcicieli Jego Serca:
Dam im łaski, potrzebne w ich stanie.
Ustalę pokój w ich rodzinach.
Będę ich pocieszał w utrapieniach.
Będę ich pewną ucieczką w życiu, a szczególnie w godzinę śmierci.
Będę im błogosławił w ich przedsięwzięciach.
Grzesznicy znajdą w mym Sercu źródło i ocean miłosierdzia.
Dusze oziębłe staną się gorliwymi.
Dusze gorliwe prędko dojdą do doskonałości.
Będę błogosławił domom, w których wizerunek Serca mojego będzie czczony.
Osoby, które będą to nabożeństwo rozszerzały, będą miały imię swoje wypisane w Sercu moim.
Dam kapłanom dar wzruszania serc nawet najzatwardzialszych.
